Алесь Гарун

Праводзіны 

Браце мой любы!.. Ідзеш на вайну…

– Кліча агульны прыказ…

Кінеш радзімую ты старану,

Кінеш сямейку і нас!

 

Можа, ня ўбачымся болей з табой –

Бог яго ведае, брат!

Як праканаціся ў долі сьляпой:

Пусьце? – ня пусьце назад?

 

Сорам і ганьба для сьвету вайна,

Як ні мяркуй, ні судзі;

З боскіх законаў сьмяецца яна…

Мусіш, аднак жа… Ідзі!

 

Йдзі, не трывожся: маленькіх тваіх

Будзем карміць, даглядаць,

Ў разе ж… дай Бог, каб вярнуўся да іх!..

Будзем, як ты, гадаваць.

 

Гэтак… I ўсё, што хацеў я сказаць?

Пэўне, усё… Пачакай!

Нам пастарайся адтуль напісаць,

З думкі с в а і х не спускай.

 

Потым… Пасунуцца ў бітву палкі –

Ты баязьлівым ня будзь:

Сьмелага сэрца ня раняць штыкі,

Кулі яго не праб’юць.

 

Будзе праціўнік пабіты ляжаць, –

Ты пашкадуй яго, брат!

Раны завяжаш, паможаш устаць, –

Й ён чалавек і салдат.

 

Брат, у далёкай сваёй старане

Мае ён дзетак, сям’ю…

Помста ці хцівасьць цябе як штурхне,

Ўспомні сямейку сваю.

 

Старасьці, цноце ня помні ураз,

Гэтым сумленьня ня плям.

Быў чалавекам ты, браце, у нас,

Будзь чалавекам і там.

 

Мы у Вялікага будзем прасіць,

Ты каб вярнуўся здароў…

Н-ну! – разьвітаемся… Сэрца баліць…

Дай жа абнімемся зноў!

 

(14 VIII 1914)