Алесь Гарун

Паэту

Што кажаш мне, паэт, a праўдзе тэй, што будзе?

Мне сэрца кроіцца ад крыўды нашых дзён!

A бачу добра й сам: ідуць да праўды людзі,

Расьцець яе жаўнер, і шырыцца загон

Марудна, братачка! I покуль сонца ўзыдзе,

Дык вочы выесьць нам салёная раса,

I покуль першы дзень людскога шчасьця прыйдзе,

Мільёны сэрц праткне гароты злой каса.

 

Пакінь, пакінь сьпяваць a праўдзе тэй, што ў небе!

Яна чужая нам, таемных праўда сіл;

Яна ня сходзіць к нам ў канечнае патрэбе,

Калі пакуты дзень так довег і ня міл!

 

Прашу цябе, мой брат, сьпявай аб нашым горы,

Аб тым, што ёсьць цяпер і што даўней было,

I што на ўсякі твар кладзець, як плуг, разоры,

I што ў мільёнах душ разоры правяло.

Прашу цябе, сьпявай аб горы песьнь адну ты

I наш гаротны лёс рабі яшчэ цяжэй,

Тагды, убачыш сам, парвуцца духа путы

I будзе ясны дзень да нас тагды бліжэй.