Алесь Гарун

У прыпар

Прыпарыла,

Нахмарыла

I ўдарыла!

– Сьвяты Ільля…

Маланка ўраз зьявілася,

Мільгнула і звалілася,

I дожджыкам аблілася

Гарачая зямля.

Кроплі разам, згодна, жвава

Пояць ўсё, што хоча піць:

Збожжа, дрэвы, кветкі, травы,

Вулкі хочуць затапіць,

Б’юць у стрэхі, мыюць шыбы,

Мыюць хаты, мочуць сад,

Ў рэчцы спожыў маюць рыбы…

– Хто ў прыпар дажджу ня рад?

Сьцішаецца,

Зьмяншаецца,

Ўнімаецца.

– Няма!

I слонка паказалася,

Маўляў, само купалася;

Прыемна усьміхаецца,

Блішчыць, пераліваецца,

Яскрава адбіваецца,

На траўцы, на лісточку,

У рэчцы, ў раўчачочку,

На вулачцы, ў садочку,

Зямля ўздыхае поўнымі,

Шчасьлівымі, чароўнымі

Грудзямі усіма.