Алесь Гарун

Завіруха

Завіруха скача ноччу

Патарочай, плача, вые;

Пухавыя сыпе ў вочы

Сьнегавінкі мне; рагоча.

Йду навобмацк; ледзь жывы я,

Нежывыя суну ногі

Без дарогі. Цела ные,

Калянее; верставы я

Прамінаю слуп убогі,

Траярогі крыж збуцьвелы,

Пасівелы, цёмны, строгі.

Не чакаю дапамогі…

Прыступае нехта белы,

Асьмялелы. Вот ўсьцігае,

Акаляе, скамянелы,

Пасінелы, – абнімае.

Завіруха –

Рагатуха сыпе сьнегу

I ў прабегу шэпча ў вуха:

«Заначуеш – не пачуеш:

Я завею, я угрэю,

Зараз ляжаш, дзякуй скажаш,

Мне ты скажаш». Завіруха –

Рагатуха шэпча ў вуха.

 

Ажно чую: раптам злая

Улягае, уціхае

Завіруха. Замірае.

Праясьняе ў полі. Нікне,

Ані зыкне вецер-сватка.

Бачу – хатка.

Як тры зоркі, тры ваконцы

Пры гасьцінцу. Вераценцы

Дыму ў неба ўюцца, пнуцца.

Хатка, вокны, дым сьмяюцца,

Клічуць, вабяць, сустрачаюць,

Прывячаюць, запрашаюць.

Голас чую родных, мілых.

Ўзмацаваўшыся на сілах,

Крыкнуць рады: «Згінь ты, гора!»

А яно ў адказ гавора:

– Над табою

Сьнег гурбою.