Цётка

Пад штандарам

Ня плач, матуля,

Не сярдуй, татуль,

Што забілі Вінцуля, 

Што ня прыйдзе адтуль, 

Што чырвоны штандар

Прад народам ён нёс, 

Што крычаў: «Гасудар, 

Ці наеўся ты сьлёз?

Ці напіўся крыві,

Ці накрыўдзіўся нас?

Мы з штандарам прыйшлі: 

Расплаціцца ўжо час.

Штык далоў! шаблю вон!

Не страляй ў нас, салдат!

Ад прысягі Гапон

Аджагнаў цябе, брат!»

А тут «плі!» закрычаў

Капітан у сядле,

I салдат задрыжаў

I даў залп у агне.

Пахіснуўся Вінцуль,

 Штандар цісьне ў руках.

Тут падскочыў патруль

I падняў на штыках.

Калі брызьне з грудзей

Кроў гарача цурком, 

Як крапідлам, людзей

Ахрысьціла кругом.

Вінцуля на рукох

На магілкі нясуць,

А труна у вянкох,

I ў працэсі ідуць

I жабрак, і салдат, 

I разьеўшыйся пан,

I шавец-небарак;

I сам той капітан

Чалом б’е ўсьлед труне, –

Вочы поўныя сьлёз,

Праклінае сябе,

На сябе не пахож:

«Я забіў, я праліў

Пралетарскую кроў,

Я душу загубіў,

Заплаціць я гатоў».

Капітан ашалеў

I атруты узяў.

А народ асілеў –

Штандар ўгору падняў

I нясе, і пяе,

І мільёны вядзе,

На варога-цара

Крэпку руку нясе.

Не прапаў наш Вінцуль: 

Ён жыве сярод нас.

Павярнуўся патруль, 

Прылучыўся у час.

I салдат не такі,

Як тады к нам страляў, 

Капітан не жывы, –

То б яго не пазнаў.

Неслухмяны салдат

Афіцэру гіркне:

«Я народу сын, брат!», 

Ў дэманстрацы ідзе.

На прыказ падаць залп

У чырвоны штандар –

Выстрал пусьціць на жарт

У аблокаў алтар.

А народ і пяе,

Пад штандарам ідзе,

 На варога-цара

Крэпку руку нясе.

Нясе доўг у грудзёх

Для тыранаў, цара

I прыказ у вачох:

«Цару згінуць пара!»

Кастрычнік, 1905.