Цётка

Скрыпка

Чаго словам не сказаці, 

Што на сэрцы накіпела,

Астаецца скрыпку ўзяці; 

Покі ў сілы крэпка вера,

Покі думка рве да неба, 

Покі скрыдал не зламалі, 

Покі трэба душы хлеба, –

Будуць струны байчэй граці,

 Будзе смык вастрэй хадзіці, 

Будзе скрыпка паслушнейша.

Ў песьні можна пераліці

Ўсё найлепша, наймілейша; 

ў песьні можна даць пяруны, 

Песьняй сэрца рваць на часьці; 

Крэпкі толькі былі б струны, 

Я зайграла бы аб шчасьці!

Я зайграла б сьмехам кветак, 

Нівак шэптам залацістых, 

Звонам серпа, касы ўлетак, 

Мёдам ліп з садоў душыстых.

Я зайграла б песьню матак

Над калыскаю дзіцяці.

Ўсе багацтвы з родных хатак

Я хацела б песьні даці.

Я на струнах раззваніла б, 

Дух народа я абняла б,

Ў жары сэрца растапіла б, 

Алтар новы улівала б,

Пры алтары тым я грала б, 

Так на струнах галасіла б, 

То склікала б, 

То вітала б, 

То суседзяў весяліла б; 

То малітвай смык завыў бы, 

То закляў бы на пяруны, 

То аж скаргай ў неба біў бы, 

Толькі крэпкі б былі струны!

Смык гатовы, струны тугі, Кроў у жылах закіпае.

Ну, слухайце, мілы другі, Скрыпка мая ужо грае!

1906