Цётка

На магіле

На магіле ўзыду дубам,

Пачну шаптаць братнім губам

Аб іх долі, аб свабодзе,

Стану песьняй у народзе!

Пастух дудку зь мяне скруціць, 

Як зайграе, кроў замуціць, 

Як засьвішча, кожны стане:

«Што за граньне, што за граньне?

Што то будзе, што то будзе

З гэтай песьні ў нашым людзе!»

Востры зубы, як бы зь пілы, 

Колюць, рэжуць, цягнуць жылы, 

Смаляць, паляць, пякуць, студзяць, 

Старых, малых са сна будзяць.

Як на вуглях кожны стане:

«Што за граньне, што за граньне?

Што то будзе, што то будзе

З гэтай песьні ў нашым людзе!»

Ліст дубовы пад хлеб сьцелюць, 

Жолудзь яго ў жорнах мелюць.

А дзе з дуба хоць пылінка, –

Грудзь трасецца, як асінка, 

А дзе толькі дудка сьвішча, –

Людзі бягуць, як на йгрышча, 

Як на дзіва кожны стане:

«Што за граньне, што за граньне?

Што то будзе, што то будзе

З гэтай песьні ў нашым людзе!»

1905–1906