Цётка

Бунтаўнік

Сьнегу горы. Мароз цісьне, 

Аж скрыпяць малыя санкі, 

А Тамаш па Сіўцы сьвісьне –

I капытам з мураванкі.

Так галопам прэ дахаты, 

Аж у храп пайшла скаціна.

Ці ня едзе ён у сваты?

Мо сумуе там дзяўчына?

Мо сьпяшыць ён на ігрышча?

Мо музыкам там іграе?

Усё пугай сьвішча, сьвішча, 

Усё Сіўку паганяе.

Прыляцеўшы на падворка, 

Сані кінуў, бяжыць ў хату:

«Выбачай ты мне, сьвякроўка, 

Выбачай і ты мне, тату.

Выбачай і ты, Гануля,

Жонка люба, сэрцу міла, 

Птушка мая ты, зязюля, 

Помні, каб тут не тужыла.

Выбачай, сыночак родны,

 Што няхрышчаным пакіну, –

Можа, будзеш ты галодны, 

Можа, будзеш есьць мякіну, 

Можа, станеш клясьці татку, 

Можа, камень за мной кінеш, 

Мо пачнеш ты лаяць матку...

Бога бойся, а то згінеш.

Бацька любіць цябе вельмі, 

Не нацешыцца даволі.

А што зробіш, калі шэльмы

Хочуць хапіць да няволі?

А там могуць, не судзіўшы, 

На вяроўку ды угору...»

Тут Тамаш, сьлязу праліўшы, 

Ды праз дзьверы, ды у нору.

Студзень – люты, 1906.