Цётка

Музыкант беларускі

Зайграю на дудцы,

Вытну на гармоні,

Заплачу на скрыпцы

Аб мужыцкай долі.

Надта ж ужо цяжка,

Душа з гора рвецца, 

Сьлёзы так і льюцца,

 Сэрца з болю б’ецца.

Ну і грай жа, скрыпка, 

Хай ляціць там песьня, 

Або сьвет пачуе,

Або душа трэсьне.

Скрыпка хутка плача, –

Аж лес лямантуе,

Толькі яе ноты

Сыты не пачуе.

Хаця ж і пачуе, –

Музыканта злае:

«Глядзі, ён, хамула, 

Аб роўнасьці бае».

Ды так сыпну смыкам, 

Як агнём па струнах, 

Што ад майго граньня

Людзі ёнкнуць ў трунах.

Ну дык плач жа, скрыпка, 

Мо паны пачуюць,

Як хамы бяз хлеба,

Без страхі начуюць.

I зацяў музыка

Смыкам ды па струнах, –

Пташкі задрыжэлі,

Пчолы сьціхлі ў вульлях.

Музыкант галосіць,

Скрыпка не махлюе,

Хутка «хамску» песьню

Ўсенек сьвет пачуе.

1904