Цётка

Нямаш, але будзе

Нямаш хлеба, нямаш солі, 

Нямаш шчасьця, нямаш долі.

Як ля ранку сьляза блісьне, 

Жаль да ночы сэрца цісьне.

Як зрадзіўся ў хамскай долі, 

Цярпі жыцьце. З Божай волі

Гэта ж мука для нас зьвіта?

Скажы, чуеш, Езус, біта.

Дзеда, бацьку, сына катам

Прадавалі. З нашым братам

Чаўпуць паны, колькі могуць.

Пара, браткі, а то змогуць, 

Калі будзем патураці.

Досі, крыкнем: «Мы у хаце,

 Ў Беларусі, ў сваім краю.

Сьведкі – сонца, дубы з гаю,

 Што ня вы, а мы панамі

Над зямлёю, над лясамі.

О, прыйдзе – пара настане, 

Што за крыўду мужык ўстане, 

Зробіць суд над панам-катам, 

Альбо згіне, альбо братам

Назавём, дамо зямліцы.

Сколькі ў нас, няхай з жывіцы

Паны жывуць, зь цяжкой працы

Ставяць хаты, не палацы,

 Да сьпякоты ды марозу

Прывыкаюць. Хутка з возу

Спадзе шчасьце. Не чакайце,

Нам зямлю, паны, аддайце.

Пагаворым, паталкуем,

Так разьдзелім, як зьмяркуем, 

Каб ні многа і ні мала,

Каб зямля матуляй стала

Для усіх, каго зрадзіла, 

Каб больш паноў не тварыла».

1904