Цётка

Мужык не зьмяніўся

Дзевятнасьце сотняў, 

Як Езус радзіўся,

 I за гэту пору

Мужык не зьмяніўся.

Пайшлі горы долам, 

А далы гарамі,

Перасохлі моры

I сталі палямі.

А на гэтых полях

Камень пакрышыўся.

I за гэту пору

Мужык не зьмяніўся.

Знайшлі нову землю.

Порах раздабылі.

Сталі папер ткаці, 

Літар насадзілі.

Нарабілі кніжак,

Людзям паказалі,

Ад «хамулы» вока

Толькі ключ схавалі.

Напісаў Капернік,

 Што сьвет закруціўся.

I за гэту пору

Мужык не зьмяніўся.

Ах! Застаўся цёмны, 

Як той лес зялёны, 

Застаўся «хамула», 

Усімі прыцясьнёны.

Людзі папсавалі

Свае душы, сэрцы, 

Толькі «хам» застаўся

У чыстай спанцэрцы.

I Бог зь неба глянуў, 

Глянуў, зьдзіваваўся, 

Што за гэту пору

Мужык не зьмяняўся.

– Ну, ты, – кажа, – сынку, 

Прасі, што патрэба, 

Усім адарую,

Усё пашлю зь неба.

Я хачу, каб, сынку, 

Ты больш не мучыўся, 

Каб ты быў свабодны, 

З горам разлучыўся.

– О, дай ты мне, Божа, 

Хаця нову хату,

Дай кабылу сіву

I жонку багату.

Дай кароўку зь целем, 

Сьвінку, курэй колькі, 

Дай жыта, мы зьмелем,

 I годзе, і толькі.

А за гэта дзякуй!

Буду сабе панам,

Разлучуся з горам

На век вякоў. Аман.

1903