Цётка

Артыст грайка

Скрыпка грае, скрыпка скача,

 А музыка ў душы плача,

Сьцісне струны, смыкам жахне, 

Аж ад болю народ ахне.

Чорны вочы блісь сьлязою, 

Струны стогнуць пад рукою, 

Сам музыка з скрыпкай зьліўся

I, як вецер, ў неба ўзьвіўся, 

Весь у песьні, весь у тоне, 

То сьмяецца, то зноў стоне, 

То людзей усіх абніме,

То адступіць, камень кіне.

Во, глядзі, па горах скача, 

Мігам сеў на скале, плача, 

Сьлёзы збрызнуў, гоп у мора; 

Як маланка на прасторы, 

Сьвеце, гасьне, ціхне, млее, 

Ўместа агню іскра тлее.

Рука стала, смык згастрыўся

I, як зьмяя, ў скрыпку ўпіўся.

Што зайграе, што забае, 

Сам артыста толькі знае.

1906