Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Смутак на чужыне

О, любая хатка!

Ты — родная матка,

Якою нудотаю поўніцца сэрца.

I слёзна я плачу,

Здаецца, што бачу

Выгнаннікаў любых на тым бедным свеце.

Яшчэ калі б зчранку

Дзяўчыны-каханкі

Усмешку адчуць І пагляду праменні, 

Была б асалода,

А то, Божа, шкода

Глядчець навакола, дче нудныя цені.

Загляну ў аконца

3-ча хмары, як сонна, 

Святло воч дчявочых зычліва прывеціць.

То чорка малая

3 аконца заззяе,

Блакітныя вочкі гарэзна засвецяць.

О, зорка-галубка,

Скажы, мая любка,

Ці сплюшчыў анёлак мой вочы?

Калі ёй да ранку

Пяе калыханку

Марфей,- пажадай добрай ночы.

Калі ж яна ўстане,

Навокал пагляне

I ранак самотна сустрэне за звычай, 

Згані ты хмурынкі, 

Прывабнасць дчяўчынкі

Няхай расквітнее на любым абліччы.

О, зорачка-любка,

Скажы мне. галубка,

Куды яна марамі, сэрцам імкнсцца

О Божа, мой Божа,

А як было б гожа

Пачнаць яе думкі ўсхвалёваным сэрцам