Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Партрэт Стэфы

Калі стрэнеш у краіне,

Дзе Дняпра сінеюць плыні, 

Ты прыгожую дчяўчынку —

Шчокі - ружа, рот — малінка, 

Асалоды райскай чаша,—

Гэга будче Стэфа наша.

Як прывабным вочкам стрэліць, 

Проста ў сэрца табе цэліць.

Задрыжыць яно, чаб’ецца, 

Нібы птушка, страпянецца,

 I адчуеш ты ў імгненне -

Гэта воч яе праменне.

Калі ж голасам чароўным,

 Прыгажосці кволай поўным.

Звонкай песняй адгукнецца.

Не стрымае ваша сэрца

Зачаруе тое слова,

Заварожыць яе мова.

А спрабуй жа, ей адданы,

 Уздзець з бялюткіх руж кайданы,

 Дык ля ног яе ў прызнанні

Будзеш плакаць аб каханні.

А яна ж не ўчуе жалю -

Сэрца Сзэфіна са сталі!!!