Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Дзiця i мацi

Скажы, прашу, мне, мама дарагая, 

Чаму і ўстаўшы й позняю парою

Штодзённа на каленях Бога мы благаем, 

Гаворым пільна пацеркі з табою?

А дзе ж жыве той Бог, якога просім, 

Каб нам здароўе даў усім і хлеба?

Чаго сустрэць Яго нам не прыйшлося?

Скажы мне, мама, бо мне ведаць трэба.

Ці Ён пабудаваў свет наш прыгожы, 

Дзе ўсё жывое роскашшу абнята?

Ён кветкі тыя вырасціў, быць можа,

 І гадаваў той лес высокі і кашлаты?

Ён сонца мо ўзняў на нябёс скляпенне

І зоркамі багата ўкрыў блакіты?

Ці праз Яго, прагнаўшы ночы цені, 

Нам месяц шле свой бляск несамавіты?

На гэтыя дзяціны шчабятанні

Адкажа маці: «Вось у кніжцы новай, 

Што дам табе, на ўсе свае пытанні

Адказ заўсёды знойдзеш ты гатовы.

Усё Бог сатварыў сваёй магутнай сілай, 

Хто ў Бога верыць, той не ашуканы.

Душой я веру, бо мне верыць міла, 

І верылі ж бацькі так пастаянна».

Мінск, мая 3 дня 1849 года