Ян Чачот

Зноў вярнуць вякі б нам тыя

1

Зноў вярнуць вякі б нам тыя,

Калі рэкамі ліліся

Малако, мяды густыя,

Людзі соладка жылі ўсе.

Сэрцы ў іх былі - бы з мёду,

Чысціні малочнай - душы.

Чорных дзей не зналі зроду,

Смутак дум іх не цярушыў.

2

Не трубіў ніхто аб цноце,

Не ўважала цнота пыху.

Кожны шчыра, па ахвоце

Шырыў добрае паціху.

Не маніла продкаў хвала,

Пра свае не дбаў даброты,

А чыніў ён, што казала

Сэрца, поўнае шчадроты.

3

Зноў вярнуць вякі б нам тыя,

Калі рэкамі ліліся

Малако, мяды густыя,

Людзі соладка жылі ўсе.

Так мы некалі ўздыхалі

Па вяках тых пад вятрамі,

Аж пакуль усе не сталі

Філарэтамі, братамі.

4

Гэтак мы вярнулі сёння

Залаты свой век гурмою.

Дружбы велічнай бяздонне

Поіць сонцам нашу мрою.

Дружба гэта меж не знае,

У вякі яна прастуе.

Сэрцы нашы ўспалымняе,

Маладую моц гартуе.

5

Ты вярнуў вякі нам тыя,

Нас гукнуўшы звонка ў высі.

Малако, мяды густыя

Нам ракою паліліся.

Малако й ад нас прымі ты

Як знак веку залатога.

З ім і з мёдам у блакіты

Хай бяжыць твая дарога!