Дайындаған: Елмұрат Ораз

 

«Шабыт» баспасы

Алматы, 2022

Киік

Киік

О заманда бар екен жалғыз киік,

Тамам кәуір аттанды тұзақ жиып.

Тұзағына кәуірдің киік түсіп,

Кете алмады бұл киік тартып үзіп.

Құдайым, жеткізбейсің бізді дүзге,

Естімеген сөз кетер құла дүзге.

Киік деген азғантай өлеңім бар,

Тыңласаңыз, айтайын оны сізге.

Киікті алды ол кәуір торын құрып,

10. Аққа жығылды ол киік мойын қойып.

Киік деген азғантай өлеңім бар,

Тыңлағанға айтамын құлақ қойып.

Торын құрып ол кәуір киікті алды,

Киікті алып тұзағын жерге салды.

Бауыздауға киікті жатқызғанда,

Мұстапа Мұхамбетім жетіп барды.

Кәуірге Мұхамбетім сәлем берді:

– Мұның жанын маған бер, кәуір, – деді.

Әжетіңе жарамас арық киік,

20. Екі лақты бейшара мұңлық еді.

Мұхамбет:

– Көңілі бұл киіктің лағында,

Қалды лағы бір таудың бұлағында.

Анасына азынап жылағаны,

Аян болды Алланың құлағына.

Кәуір:

– Тас алтын шыққан таудан теремісің,

Менің айтқан сөзіме еремісің?

Сол киік барғаннан келмей кетсе,

Жаныңнан киігіңді беремісің?

Мұхамбет:

– Тас алтын шыққан тауға тереді-ақпын,

30. Сенің айтқан сөзіңе ереді-ақпын.

Сол киік барғаннан келмей кетсе,

Жанымнан, жазған құл, төлер-ақпын.

Айтады айт дегенін хан тағына,

Ақының шек келтірмей тіл-жағына.

Кепіл боп Мұхамбет жіберген соң,

Зырылдап кетті киік лағына.

Киік баласы айтты:

– Пайғамбар бізден бұрын өтті дейді,

Пендесіне жол салып кетті дейді.

Алақай, анам салды да жетіп келді,

40. Не болды саған, ана, – депті дейді.

Киік:

– Бар еді кішкентайдан көп күнайым,

Көп даусым шығармай бір жылайын.

Жабаның отына жүргенімде

Түсірді тұзағына бір Құдайым.

Киік баласы:

– Біз ақылы жоқпыз, кәріп анам,

Бір сен емес, бәріміз өлдік тамам.

Кәуірдің тұяғына ілініпсің,

Сол кәуір жіберерде не айтты саған?

Киік:

– Сол кәуір жіберерде үндемеді,

50. Мұхамбет кепіл болған Мұстапа еді.

Жерінде мезгіл айтқан бармай кетсек,

Сол кәуір Мұстапаны ұстайды енді.

Кәуір Мұхамбетке айтады:

...