Уладзімір Жылка

Максім Багдановіч

Так зайздрасна: насіць вянок паэты

І мець імя задумнае Максім,

Кахаць зямлю з яе жыццём глухім

І песняй перавіць юнацтва леты;

 

Ад хараства не ведаць іншай мэты

І адшукаць, што горда поўны ім,

І родны люд у руху маладым,

І зачарованых палеткаў кветы.

 

Ды тым цяжэй ў краі чужым заўжды

Счыняць павекі й ведаць, што сюды

Не даляціць зязюлі голас летам,

 

Ні песня беларуская ў жніво,

І прыгадаць няраз, што мо і ў гэтым

Трагічнае схавана хараство.