Уладзімер Жылка

Згінь, нядоля

Многа мінула год,

Як завём свой народ, 

Як мы клічам яго

Панам стаць сваяго.

Песьням, казкам уняць, 

Старадаўні тон ўзяць, –

Тую славу ўскрасіць, 

Што ў капцах ціха сьпіць.

Путы, ёрмы пазбыць, 

Вольна й шчасна зажыць.

Ды не ўчуў наш народ

Гэты кліч з году ў год.

А ў суседніх краёх

Падымаўся, хто мог: 

І стары, і малы

Йшоў на зоў грамавы, 

Новы шлях пракладаў, 

Будучыню каваў,

Неумоўчна званіў,

Што не ўмёр, яшчэ – жыў!..

Чаму ж ты не ўстаеш, 

К волі сьветлай не йдзеш?

Ці ты волю забыў?

Ці ўжо выбіўся з сіл?

Ці напасьці цябе

Не завуць к барацьбе, 

Што цярпіш многа год, 

Мой гаротны народ?!

1918