Уладзімір Жылка

Над калыскаю

Маё дзіця, маленькі мой...

Якое шчасце - маці ты

Сцяблінкі кволай і слабой

І воч нябеснай яснаты.

Заводзіць, зводзіць пачуццё,

І летуценні завялі,

Нялёгка жыць, гняце жыццё,

Гняце і хіліць да зямлі.

Згрызотамі аб чорны хлеб

І працай чорнай смычуць дні,

І на абліччы смутку крэп

Без глыбіні, без вышыні.

А я усцяж пяю - дармо,

Па-за дзвярыма сэрца - жах!

І ў паўнаце душы такая моц,

Мой сын - і зброя мне, і сцяг!

І хай не раз, нібы штылет,

Пратне душу ці злосць, ці ноч, -

Збавенне мне ласкавы свет

Дзіцячых ціхіх, ясных воч!

Надзей няздзейсненых з вякоў,

Усмешлівых маіх часін,

Ўсіх уздыханняў, гордых слоў

Вясёлы, гучны бераг - сын!