Уладзімер Жылка

Туман

Навіс пасьцілкаю туман,

З імглы сатканы густа-густа, 

Заслаў лес, поле і курган, 

Паўзе да хат, як смоўж той тлусты.

І, быццам цяжкі грэх жыцьця, 

На сэрца шэрай лёг жудою,

І яснасьць дум і пачуцьця

Прыкрыў, халодны, ён сабою.

1922