Уладзімір Жылка

 

Праметэй

О няволя... нясіла... Ды не!

З гордых вуснаў не вылеціць стогн!

Пакарацца, хіліцца не мне!

Гнеў, як полымя, мора імкне,

І ў вякі, і ў вякі мой праклён!

Мой праклён, мой пратэст — нібы гром,

Хай пачуюць, хто думаў, хто смеў,

Хто маім прасвятляўся агнём.

Ганьба! Вечная ганьба багом,

Чый магутны, няправедны гнеў!