Уладзімір Жылка

Наш лёс, бы кат з рукой забойнай...

* * *

 

Наш лёс, бы кат з рукой забойнай.

Бязлітасней рука каго?

Ды ўмее вой адзін спакойна,

Без роспачы прыняць яго.

 

І ўмее вой цвёрдакаленна

Ўстаяць перад навалай злой

І ўсё губляючы, нязменна,

Данесці абавязак свой.

 

Губляць жа болей немагчыма

І зносіць болей немага:

Народ, Свабода і Радзіма, —

На ўсё прыйшла адна чарга.

 

Найдаражэйшае, святое —

Ўсё, чым натхнялася душа,

Чужою збэшчана рукою,

Сваволяй скута палаша.

 

Але пад лобам хмурым гэтым,

У гэтай думнай галаве

Імкненне да апошняй мэты

Непераможнае жыве.

 

Непераможнай волі шалам,

Перамагаючым і лёс,

Звініць душа з былым запалам,

Звініць без сумніву і слёз.

 

І покі пруткі шчэ цягніцы,

І покі ў жылах точыць кроў, —

Ніхто не ўбачыць голаў ніцы,

Пакорлівых не ўчуе слоў.

 

І покі сэрца поўна гневам,

І гнеў драпежней крумкача, —

Вітаю бой ваяцкім спевам

І звонам вострага мяча.

 

Калі ж нараз ад лучнай раны

Звалюся, сходзячы крывёй,

І вораг, перамогай п'яны,

Накпіць нягожа нада мной, —

 

Я і тады здалею гарда

Стрымаць гадзін апошніх золь,

Мая нянавісць і пагарда

Не ўдасць, не здрадзіць люты боль.