Уладзімір Жылка

Смяротны пах

Ёсць боль затоенай тугі

У кволым паху звялых кветак,

Нібы ў канання час благі

Ім родна марыцца палетак.

 

Нібы шчэ вераць – вось дыхне

Паветра хваляю гаючай

І з хаты верне іх вясне,

І знаюць – згуба немінуча.

 

Людская жорсткая рука

Іх, далікатных, ў поўным квету,

Там, дзе прастор, палі, рака,

Сабрала рупна да букету.

 

І на маім стале зямлі

Краса, найвысшая аздоба,

Яны цвілі і адцвілі –

І тайнай іх была жалоба.

 

Ў самотнасць невясёлых дзён

Яны ўвівалі летуценні

І згадкі лёгкія, як сон,

Аб сонца радасным праменні.

 

І раніц звонкіх галасы,

І чуласць ветру незвычайна,

І хараство густой расы

Прачыстай валадалі тайнай.

 

І не дазнаў ніхто б яе,

Калі б не гэты пах смяротны,

Што дымам кадзіва ўстае,

Такі тужлівы і маркотны…