Уладзімір Жылка

Марта

Апратка проста і будзённа,

Сабраны ў косу валасы,

Снуе задума звольна, сонна

Убор звычайнае красы.

 

Нібы ў гадзінніку пясковым,

Плыве цурок драбніц-клапот,

Жаданні цюцькаю вартовым

Не адбягуцца ад варот.

 

Бяздум'е броваў непрывабна,

І на твары спакой цяжкі,

Пастава пруткая нязграбна,

Нязграбны рух яе рухі.

 

Імя, як ноч, глухое - Марта1

Не зачаруе чулы слух,

Пагляд прыцішаны, упарты

Лятункамі не ўскрыліць дух.

 

Вось гэткую, Хрысце, ў Бетане2

Ты знаў, як я, ў сваю пару,

Марыі, ўзвышанай каханнем,

Затурбаваную сястру.

 

І Ты, калі ад воч Марыі3

На Марце супыняў свой зрок,

Ты сілы знаў яе зямныя,

Няўдалы, цяжкі бачыў крок.

 

І Ты пад лёгкаю тканінай

Грудзей заўважваючы спель,

Ты чуў, як кроў стае няўпыннай,

Як захмяляе цела бель.

 

І дума здрадная самоты

Ўзнікала іскрай між другіх:

Ці гэткім аддаюць пяшчоты?

Ці льга кахаць такіх брыдкіх?..

 

Прайшлі вякі... Яна ж адвечна

Ўсё тою ж буднасцю цвіце,

І я на думцы недарэчнай

Лаўлю сябе, як Ты, Хрысце.