автордың кітабын онлайн тегін оқу  Жаннат туралы білгім келеді

Зинелова Жібек

«Ал «Раббымыз Алла» деп иман айтқаннан кейін (шынайы иманның талабына сай сенімде, ниетте һәм іс-әрекеттерде ақиқаттан ауытқымай) тұп-тура жолмен жүргендерге оқтын-оқтын періштелер түседі. (Сөйтіп, періштелер оларды бұл дүниеде бәле-жаладан қориды, ал ақиретте достық пейіл танытып): «(Азапқа душар болмас па екенбіз деп) қорықпаңдар әрі (дүниеде біліп, білмей істеген күнәларың мен ниет етіп істей алмай кеткен игі істеріңді ойлап) мұңаймаңдар. Өздеріңе уәде етілген жаннатқа қуаныңдар! Біз дүниеде де, ақиретте де сендердің жанашыр достарың боламыз. Жұмақта көңілдерің неге соқса, соның бәрі алдарыңа тартылады. Онда қалағандарыңның бәріне қол жеткізесіңдер. Міне, бұл – өте кешірімді, мүмін құлдарына ерекше мейірімді Алладан сендерге деген сый-құрмет»1.

Жан тапсыру немесе өлім деген не?

Мен өліммен алғаш рет алты жасымда таныстым. Жаздың ыстық күндерінің бірі еді. Жұпар иісі аңқыған гүлдердің ортасында ерекше бой көтерген өрік ағашының түбінде әткеншек теуіп отырдым. Байқасам, бір топ адам бесік сияқты бір затты арқалап алып барады. Айналасында дауыс сала жылап кетіп бара жатқандар да бар. Бірі дұға айтып әлдекім үшін Алладан кешірім тілеп барады. Олар әлгі бесікті көтерген күйі мазарға апаратын жолмен тіке тартты. Мен дәл осы күнге дейін адамдардың осылай жиналып дауыс сала жылап, дұға тілегенін, бесік көтеріп мазарға қарай бет алғанын еш уақытта көрген емеспін. Әткеншекті кілт тоқтатып, әлгі топқа көз алмай ұзақ қарап қалыппын. Алты жасар баланың қайтыс болған кісіні шығарып салуды көріп тұрғаны осы. Әйелдер жағы дауыс салып жылап жатыр.

Бұрын-соңды әйелдердің дәл осылай жылағанын естіген де, көрген де емесін. Ол ол ма, үлкен ағатайлардың өздері көздері жасқа толып, тіпті кейбірі еңкілдеп қоя бергеніне куә болдым. Осыншалықты азынаған топты, үрей билеген үйді көрген кезде, денем одан сайын түршігіп сала берді. Енді әлгі үйдің ішінен зарлы дауыспен оқылған Құран даусы құлағыма жетті. Әлгі дауыс асықпай, зарлата оқып келді де, «Лә иләһә иллаллаһ» деп дауысын соза түсіп тынды. Әлгі дауыс тына қалғаны сол еді, әр жерден күбір-күбір еткен, «Әмин» деп дауыстаған үн шығып жатты. Енді бір жақтан «Қайтеміз, тағдыры солай да» десе, енді бірі «Алланың жазғанына көнеміз де...» деген сияқты түрлі сөздер естіліп жатыр. Бұл көрініс менің көңіліме бір мұң артып кеткендей болды. Ішімнен жылағым келді. Көзіме жас үйіріле бергені сол еді, Арманды көріп қалдым. Ол – менің ең жақын досым. Өзі өте ақылды бала. Білмейтіні жоқ.

Жасы менен үлкендеу болғандықтан ба, мен оның сөзін мұқият тыңдап, білмейтін нәрселерімнің барлығын содан сұраушы едім. Оның жауабының дұрыс-бұрысына қарап жатқан мен жоқ. Ол да жауап беруден тартынған емес. Мен көңіл-күйіме соққы берген әлгі көріністен әсерленгенім сонша – амандық-саулық сұраспай жатып, Арманға төтесінен сұрақты қойып қалдым:

– Арман, ана біреу әкетіп бара жатқан бесік сияқты нәрсені көрдің бе, ол не, ішінде не бар? – дедім аптығып.

– Оны табыт дейді, – деп қысқа қайырды Арманым.

– Иә, соның ішінде не бар? – деп бастырмалата жөнелгенде, Арман:

– Сен естіген жоқпысың, адам қайтыс болды ғой, – деді.

– Оны неге табытқа салып әкетті?

– Оны мазарға апарады.

– Ол жақта не бар?

– Мазарлар...

– Мазар деген не?

– Өлген адамды жерлейтін жер...

– Көме ме?

– Иә, көмеді. Басқа не істейді енді? Біз анам екеуіміз үнемі мазарға барып, ата-бабаларымызға Құран бағыштап, дұға оқып тұрамыз...

– Адамды қалай көмеді?

– Дүниеден өткен соң ғана.

– Менің өлгім келмейді.

– Бәріміз бір күні өлеміз ғой...

– Бәріміз бе?

– Бәрі.

–