Уладзiслаў Сыракомля

Каралі

Як ішоў я ў бой кіпячы, 

Як прашчаўся з хаткай, 

Тут Гануля мая з плачам:

«Пойдзеш гінуць, братка!

Але буду я маліцца 

Па табе з трывогі,

Ты ж прынось за то гасцінца — 

Шнур караляў доўгі».

З ласкай Божай паручыла 

Грамадзе радзімай:

Палі ворагавы сілы, 

Горад здабылі мы.

Як прыціхнулі гарматы, 

Як браму зламалі,

Хто саетаў, хто дукатаў — 

Я шукаў караляў.

Хоць і ў шчасці не радзіўся, 

А шукаю смела…

Шнур караляў замігціўся, 

Як бы вішань спелых.

Тут здабычыну схапіўшы, 

Не чакаю далей.

Чым хутчэй спяшу к наймільшай — 

даць ёй шнур караляў.

Па гасцінцы, па дарожцы 

Кульгаю дадому… 

Загудзелі званы ў вёсцы, 

Як па нежывому.

Прыбліжаюся к хаціне, 

Аж тут людзі здаля:

«Твая Ганна ў дамавіне — 

Не трэба караляў!»

Ой, заплакаў, ой, заенчыў 

Цяжэй цяжкай хмары, 

Перад цэркаўкай укленчыў 

дый спяшу к алтару;

да свяцейшай да Марыі 

Збліжаюся ў жалі

I завесіў ёй на шыі 

Тых я шнур караляў.

¹⁸⁵⁴