Уладзiслаў Сыракомля
Бусел
Зімка надходзіць, звіслі туманы,
I вецер круціць і свішча,
На небе — цёмных хмар караваны.
Бусел узняўся і, задуманы,
Паплыў павольне на ржышча.
Сеў і клякоча, падняўшы ногу,
дый жмурыць цёмнае вока.
Пэўне, ён думку ўздумаў глыбока —
Ужо выбірацца ў дарогу.
«добра на вырай ляцець цяплейшы,
Пабачыць дзівы ў чужбіне,
Сонца над Нілам агонь яснейшы
I думаць думку пра край тутэйшы
На піраміды вяршыне.
А толькі… толькі ведама Богу,
Чы смерць у дарозе абміну?..
Пабачу жа Нёман і азярыну?!
Сяду ж на купцы мурогу?!
Я ж тут радзіўся, гдзе гэта хатка,
Шчасця знаў дзянькі нярэдкі:
Ось тут, гдзе выган і сенажатка,
Бывала, косіць касцоў грамадка,
Клякочуць жонка і дзеткі.
добра ж тут была!.. Цяпер не знаю,
Чы не заплачу па згубе?
Чы, прыляцеўшы вясной з выраю,
Гняздо застану на дубе?
Рад бы застацца ў гэтай старонцы,
Гдзе страх не страшыць, ні гора,
А толькі болей не грэе сонца
дый няма корму дзеткам ні жонцы,
Снег тут пасыпле ускора».
Так пажурыўшысь думкаю шчырай,
Бусел, узняўшысь паволі,
Паплыў па небе кудысь на вырай
Шукаць і шчасця і долі.
1849
