Уладзiслаў Сыракомля

Вінцэнту Каратынскаму 

пры выданні «Чым хата багата»

Iдзі, наш паэце, ляці, наш саколе,

Хай творчы агонь твой не згасне ніколі. 

З паэтамі пець беларускімі ў коле —

То значыць людзям добрым несці патолю. 

Любіць іх — не шкода і шчырага сэрца, 

Спяваць ім — грудзей маладзенькіх не шкода, 

Бо кожная нота, што ў песні кладзецца,

У сэрцах людскіх адгукнецца заўсёды.

Знаёмы мне сэрцы іх: трапіш адразу ў душу слухача, 

ці суседа, ці брата, Калі іх з любоўю, без пыхі-абразы

Запросіш сардэчна: «Чым хата багата!» 

Не будуць чаканні твае ашуканы:

Грамадаю прыйдуць на шчыры твой покліч. 

З табой пераломяць і хлеб твой духмяны,

З табой і наплачуцца, седзячы поплеч. 

дай радасць у сэрцы ты песняй юнацкай! 

Яны пачастунку твайго не асудзяць,

Калі ж бы знайшоўся язычнік знянацку, 

Малы табе клопат ад гэтага будзе:

Бо людзі такога так трапна дакораць, 

Што сам ён адразу глыне сваю горыч. 

Спагада Радзімы табе дасць апору, 

Якая мацнейшаю будзе, чым скалы, 

Каб песня твая у блакітным прасторы, 

Як ластаўка, край наш увесь аблятала. 

Над кожным акном беларускай хаціны

Гняздо тваё будзе — прытулак гасцінны. 

для песень тваіх — несканчонае рэха, 

Бязмежнае поле для працы упартай.

Зірні ты на вёскі, на шэрыя стрэхі: 

ў іх людзі пашаны вялікае варты.

Заглянь ты ў іх сэрцы — ды як там багата!

дзівосныя скарбы хай песня асвеціць. 

Як дым, што віецца ад кожнае хаты, 

Хай думка да неба ўзвіецца, паэце!

Хай просіць-благае там ласкі ад неба, 

ўсяго, што тым сэрцам, хацінам тым трэба. 

Ігрушына ў полі, крыжы на магілах, 

Касцельныя вежы, палетак здзічэлы…

Ці знойдзеш ты барвы, ці знойдзеш ты сілы, 

Каб гэта ў малюнку тваім зіхацела?

Ці здольны суладзіць ты сцісла ўсе мыслі? 

За пэндзаль, мастача, адважна бярыся.

Сардэчныя людзі, сыны Беларусі! 

Вы дар небагаты паэтаў прымеце! 

I я праз гады немалыя вярнуўся,

Хоць толькі любоў і знайшоў вам у свеце, 

Спатканы усмешкаю ветлага вока, 

Заўсёды спагадай сардэчнай сагрэты.

А поле для песні настолькі шырока, 

Так многа не сказана ў песні дагэтуль: 

Пакуты людскія, надзеі людскія, 

Вялікія спады, узлёты малыя… 

Імкнуцца упарта да светлага варта!

Ударце званчэй нам у родныя струны! 

Павінны быць рады, што з вамі на варту 

Паэта-змаганнік становіцца юны.

Сустрэньце ж вы гранне братэрскае сэрцам, 

Хай водгук у сэрцах навек застанецца!

Пабач, як за горамі, ў дальнім прасторы 

На свеце і хмары, і ззянне прамення.

Спаткаеш ты радасць, сустрэнеш ты гора, 

Пазнаеш, паэце, і ружы, і церні.

Спявай жа пра тое, што сэрца хвалюе, 

У час весялосці умей весяліцца.

Тваю хай спагаду бяздольны адчуе, 

Братам пакажы шлях да яснай Зарніцы. 

У тлуме спявацкім твой спеў не загіне, 

Падзяку пачуеш ты ў роднай краіне.

1856, Барэйкаўшчына