Валеры Маракоў

Алесю Iвашкевiчу

Палюбiў я асенняе ранне

I красу зарунелых далiн,

Мо затым, што у срэбным тумане

Апавiты жальбою палi,

Палюбiў я асенняе ранне.

Ў гэтым раннi, халодным i сiнiм,

Многа шчырасцi й многа крывi.

Чуеш, там, за шырокай далiнай,

Нехта кажа: Валеры — жывi!

Ў гэтым раннi халодным i сiнiм.

Цiха сцелецца жоўтае лiсце,

I пяе аб мiнулым трава,

Што цяпер весялей, як калiсьцi,

Песнi шчасця й кахання спяваць.

Цiха сцелецца жоўтае лiсце.

Знаю я, што ў палях непагодна,

Недзе плача мiнорна струна.

Бо за гэтым акордам нягоды

Будзе пець i смяяцца вясна…

Знаю я, што ў палях непагодна.

Палюбiў я асенняе ранне,

Бо ў iм многа раздум’я i слёз.

Калi нехта упаў на кургане,

Гэта значыць,— ён цемры не знёс…

Палюбiў я асенняе ранне.