Валеры Маракоў

Пiлот

I ў сэрцы дрож,

i ў прапелеры дрож.

I вочы —

сто тысяч братоў алмазных.

Песню

на сэрца,

на сонца памнож,

і выйдзе блакiтнай

яна адразу ж.

У нашай краiне

такая вясна!

I моладзь такая

крылатая!

Калi узнiмаюцца

два крыла,

на iх узiраецца

ўся страна,

самая прыгожая

i багатая.

I вочы, як неба,

i вочы агнём,

блакiтным агнём

апраменены.

Ты ў неба ўзлятаеш

мяцежным арлом,

ты ў небе iграеш

блiскучым крылом,

дачка

агнявога натхнення.

I зорным дыванам

паўзе зямля,

зямля ў адзiнаццаць

i ў дваццаць два,

ластаўкай бурнай

узлятае зямля, —

туды, дзе на сонцы

гарыць сiнява,

туды, дзе крылатая

рэе братва.

Ты ўчора скакала на дол

з самалёта,

а сёння вядзеш самалёт.

Ты ўся залатая!

Ты з сэрцам пiлота!

Ты ўся залатая!

Ўся сэрцам пiлот!

Такая прыгожая! —

быццам зара.

I вочы пятлiц

загараюцца небам.

Такая прыгожая! —

песня-зара,

такая прыгожая! —

сонца-зара,

такая прыгожая! —

ў золаце неба.

Расла ў камсамоле.

Цвiтлiвай вясной

ты марыла быць —

i пiлотам ты стала.

Над самай прыгожай

маёй стараной,

над слаўнай краiнай,

краiнай маёй

вышэй ты за неба,

за сонца ўзлятала.

Ты ўся залатая

з вачмi залатымi,

з алмазным кастром

ў блiскучых вачах.

Над стэпам, над морам,

над дзiкай стыхiяй —

герой-пераможца,

блакiтны птах!