Валеры Маракоў

Бывай, вясна мая, бывай

Бывай, вясна мая, бывай.

Агнём любвi тваёй сагрэты,

не адцвiту я пустацветам,

перада мною ж не дрыгва,

мае сябры, мае паэты.

Я знаю,— ў кожнага ёсць блiзкi,

i для мяне быў блiзкiм хтось,

хто кожны дзень, як у калысцы,

маю журбу над светам нёс.

Таму й схiляюся у пояс

ўсяму, што звязана з вясной,

i юных дум адчай i боязь

я узнiмаю, як набоi,

калiсь гартованыя мной.