Валеры Маракоў

Ой, не радасна шумiць дуброва

Ой, не радасна шумiць дуброва,

Не смяецца шэрае сяло,

Толькi вецер буйна-чарнабровы

Кiнуў радасць маладняцкiх слоў.

Кiнуў радасць… Ў волаце клакоча

I цалуе дрэў сiнеючы агонь,

Не глядзiць, што неба хмурыць вочы,

Пралiвае слёзы на пусты загон.

Што яму? — У слёзных перабоях

Вельмi многа чуецца тугi,

Але ён нястрымнай барацьбою

Абнiмае ў песнi небасхiл.

I злуе пажоўклая дуброва,

Апусцiўшы нiзка галаву,

Што сукенку дрэў яе агнёвых

Гэты вецер скiнуў у траву.