Валеры Маракоў

Ты не знаеш, Ніна, што жыцця вясна

Ты не знаеш, Ніна, што жыцця вясна

Адшуміць, адзвоніць, змоўкне, бы струна.

Я сягоння новы, іншы, як заўчора,

Бо ў жыцці я ведаў многа слёз і гора.

 

Ўспомні сад над рэчкай, белы свежы сад,

Дзе не раз табе я аб жыцці казаў.

Толькі ты не думай, не труці душы, -

Не магу я болей так нікчэмна жыць.

 

Я хачу нанова чуць трызвон палёў,

Каб не плакаць болей без душы і слоў.

Я калісьці думаў, думаў я не раз,

Што ў прасторах сініх ёсць надзей разгар.

 

Гэта ўсё няпраўда, гэта ўсё мана.

Ты, напэўна, знаеш, што жыцця вясна

Адшуміць, адзвоніць, знікне ў туманох.

Не сумуй жа, Ніна, нам не жыць наноў!

 

Я з табой, як сябра!.. дай цябе абняць!..

Бо на гэтых нівах, дзе цяпер вясна,

Дзе цяпер ліецца светазорны смех,

Будуць пець другія пра жыццё і смерць!

 

(1927)