Валеры Маракоў

Горад грымiць i грымiць

Горад грымiць i грымiць.

Вулiца — проста да славы.

Грузка паўсталi дамы, —

Постаць высокае справы.

Стаў я адзiн на рагу,

Слухаю музыку руху…

Гулка трамваi бягуць,

Стогнуць аўтобусы глуха.

Ў нашай краiне вясна.

(Дадзена права на сонца!)

Й ты не адзiн ля стырна,

Гэткiх, як ты, бясконца.

Сам ты адчуеш зямлю —

Поступ шырокага траўня!

Сам ты iм скажаш — люблю

Гэткiх i любых, i слаўных.

Мне бы стаяць i грымець

Ў грохаце вулiц, ў натоўпе,

Мне бы смяяцца з агiднага — смерць,

Што пралятае ў Еўропе.

Чую я гукi сiрэн.

Гэта наступнага поступ.

Гэта iнакшы Шапэн,

Iншае музыкi россып.

Будзем жа славiць жыццё —

(Творчую песню прыбою).

Будзем iсцi па касцёх

Тых, што памерлi без бою.

Будзем, як волаты, мы —

Нашае права за намi…

Горад жыве i грымiць,

Камень кладзецца на камень…