Валеры Маракоў

Восень

Там, дзе ў полi ззяюць росы

I па начах ўстае туман,

Радзiўся

Дзень светлавалосы

I мой наiўнейшы

Раман.

Яе знервованыя пальцы

Прайшлi,

Як сон, па валасох…

О, восень

Ў вобразе бенгальца

Мудрэй,

Як мудры Саламон!

Вакол крывавыя пажары

Прымушан вецер

Раздзьмухаць,

Бо ўсё ж

Асеннiя абшары

Не хочуць сэрцам памiраць.

Шумi,

Спявай,

Прывольны вецер,

Не жабраваць табе ў палёх.

I можа быць, iзноў,

Паэце,

Напомнiш ты ягоны лёс..

Было даўно…

Ў прасторах свету

Такой жа восеньскай парой

Iшоў без песнi

I без мэты

Дзень,

Акрываўлены зарой…

Быў я малы

I сэрцам кволы,

А год галодны i глухi,

I людзi падалi

Да долу,—

Лiсты i людзi — мерцвякi.

Сабакi грызлi чалавека,

А чалавек —

Падчас сабак.

Звяры

Прыходзiлi аднекуль

На гэты

Вымушаны баль…

А восень кiдала чырвонцы

Пад ногi ветру

I жальбе,

Каб па нямеючай

Старонцы

Прайшла зiмы i смерцi бель.

Каб заглушыла рогат

Жаху

I трупы ў саван свой ўпляла:

Зямлю,

Лясы,

Далiны,

Дахi,—

Ўсю гэту змучаную даль…

А людзi йшлi…

Яны палалi…

I горда верылi ў жыццё,

I на палях,

На морскiх хвалях

Няслi агонь,

Запал

Ў грудзях…

Кастрычнiк…

Выбухi гарматаў…

Зямлi смяротны непакой,

А ўсё ж

Разбiлi мары

Катаў

I здзекi згубленых вякоў.

Хлапчынка стройны й кучаравы,

Не разумеў я гэтых спраў,

I ад Масквы

Аж да Варшавы

Наiўным вокам пазiраў

На карту бойкi

Векапомнай.

I мiлiённы гул

Гармат

Здаваўся мне

Душой бяздомнай,

Што сонца вырвала з-за крат!

Сягоння восень

Ўжо не тая,

Не той кастрычнiк сцеле лiст.

Сама,

Як воля,

Маладая,

Як лепшай долi

Цымбалiст,

Фарбуе вулiцы сталiцы

Ў святло

Квятлiвiстых надзей…

Сягоння

Восень-чараўнiца

Прыйшла вiтаць наступны дзень.

I сёння я другi…

Я новы…

Пачуў з палаючых раўнiн

I вулiц гул,

I шум дубровы,

I песнi новыя турбiн.

I зразумеў я ў шуме ветраў

Прастор зямлi

I ўсiх марэй,

Тут будзе

Горад-сад

Сусветны —

Адна краіна — СССР.

I наша восень не навее

Халодных вобразаў

Жальбы,

Дзе людзi гiнулi

Ў завеях,

Ў агнi вялiкай барацьбы.