Валеры Маракоў

З цыкла „Пальмы далiны“

І

Б’ецца мора аб бераг круты.

А цi ж скажа аб тым, што не трэба

(Калi мiрна, так хораша неба)

Бiцца мору аб бераг круты?

Быццам другу, так дораг яму.

Я прасцёр свае рукi i крыкнуў: сюды!

Я ж пазнаў яго боль, прывiтаўся на ты,

I, як другу, быў рады яму.

Не па назве ж адной мы свае.

Быў i я ж непакорны,

Быў ласцы чужы.

Знаеш, мора, ты шчыра скажы —

Не па назве ж адной мы свае.

Многа дзiўнага ведаеш ты.

Ува мне ж дзiваў сад

Патаемна жыве.

Песняй братняй аддам я табе

За твой бляск, за клапоты,

За стынь i агнi.

Не пакрыўдзiш мяне ты,

Не згасiш нi-нi —

Песняй братняй аддам я табе.

Я прывёз прывiтанне здалёк.

I яно твайго дна, тваiх нетраў глыбей.

Схамянiся i слухай — ўсiм сэрцам табе

Я прывёз прывiтанне здалёк.

ІІ

Ляжу i слухаю уночы

Званочкi цiхiя цыкад.

Зачараваць як быццам хоча

Сваёй красой цвятлiвы сад.

I льецца тонкi кветак чад.

I зорны змрок на зорны ганак

Бруiцца, быццам вадаспад.

Ўсё поўна ласкавага мiру.

За цеплату, за ночы шчырасць

Я, як дзiцёнак, сёння рад.

Ўсё палымнее славай новай.

I хто б сказаў, што золкi град

Тут гаварыў смяротнай мовай,

Набатам жудасных гармат?

Калiсь Шкуро* з ватагай чорнай

Тут сеяў смерць i смерцi чад.

I сад надзей, сад вiхраў зорных

Стаў садам шыбенiц i крат…

Нястомны ж ў бойках наступ бурны,

I ясны быў, як дзень, загад…

Байцы заводаў, хатаў курных

Iшлi на смерць, як на парад.

Ўсё неба ў зорах, светла, ясна.

Ледзь-ледзь шумiць зялёны сад.

I я, ўсхвалёваны i шчасны,

Упiўся музыкай цыкад.

ІІІ

Было кругом, як у цудоўнай байцы:

Вада, паветра, кветкi i зямля,

I нават сонца дня у жоўтай майцы

Iшло з усмешкай ветлаю на пляж.

Каралi золата на доле ўпалi.

Як палкi сон, каменнi i пяскi.

Мора цвiло, спявалi звонка хвалi,

I чоўны кiдала вакол ў бакi.

Званочкi радасныя песнi-смеху,

Як вадаспад у мiрны час начны,

Гучалi ў сэрцы доўгiм-доўгiм рэхам,

Такое шчасце толькi раз гучыць…