Валеры Маракоў

Цi не ты мяне звала сюды

Эх, палi, залатое раздолле.

Ну чаго ж так застукала кроў? —

Гэта даль i шырокае поле

Налiлiся каханнем дуброў.

Я прыйшоў, засмяяўся, заплакаў

I на грудзi асiны прылёг,

А яна, як прапашчы гуляка,

Прытулiлася цiха без слоў!

Ну i што ж, дарагая асiна,

Цi не ты мяне звала сюды? —

Раскажы ж гэтым вечарам сiнiм

Аб жыццi тваiх дзён маладых.

Раскажы, дзе хлапцы i дзяўчаты,

Дзе iх песнi i радасць вясны.

Можа, там, ў гэтых нiзенькiх хатах,

Больш не будуць смяяцца яны.

Я ж хачу яшчэ жыць на раздоллi,

Зноў пабачыць братву i разгул…

Што ж, бывайце, асiна i поле,

З вамi жыць я адзiн не магу.

Не магу!.. не магу!.. i не знаю,

З кiм дружыць i каго абдымаць,

Цi забыцца на сiнiм кургане,

Цi каменне зубамi ламаць?!