Валеры Маракоў

Сiнiмi шляхамi на ружовы шлях

Сiнiмi шляхамi на ружовы шлях

Плыў жалезны волат, мнагатонны птах.

Людзi йшлi ў чырвоным, поўныя агню,

Спатыкаць харошую, слаўную вясну.

З светлымi вачыма, з русаю касой

Йшла вясна ды з песнямi першай баразной.

Йдзi, спявай, пасвiствай, росная мая,

Для жывых праходзiш грозна недарма.

З кожнаю вясною ўсё каротшы шлях,

I мiнае смутак, i прыходзiць жах.

Толькi застаецца па мiнулым боль,

За былыя песнi i тваю любоў.

I яшчэ за тое, што не ўмеў, як ты,

Сыпаць поўнай жменяй сонца на сады,

Што у кволых песнях абмiнаў свой час

I ў сцюдзёны вечар шлях губляў не раз.

А цяпер вось, поўны творчых дум i сiл,

Спатыкаю ранне — першае ў жыццi…

Ах, якое сонца, яркi поўдня цвет,

Па табе заплакаў першы раз паэт.

Дык гары ж, як сэрца стомiльённых мас,

Я вiтаю першы й мо’ апошнi раз.

I туманным шляхам на ружовы шлях

Падпiхаю трактар, твой жалезны птах.