Хазірет Омар (радиаллаһу анһу)

Омардың (р.а.) Исламды қабылдауы

Сәске кезі. Меккенің аспаны айналып жерге түсердей боп, сахараның қапырық аптабы есіп тұр. Бұл мезгілде халық салқын құжыраларды саялап жатқандықтан, қала көшелерінде адам қарасы көзге сирек шалынатын.

Кенет тыныш қана мүлгіп тұрған көшені басына көтере даурығып, дабырласқан бір топ кісі көрінді де, асыға басып, көп қақпаның біріне кіріп кетті.

Оларға дарбазаны ашып, ілтипат көрсеткен адам сонадайдан көрініп, бері беттеген қапсағай денелі кісіні көріп, қуанышы қойнына сыймай дүйім жұртқа қарап:

– Омар да келе жатыр! – деп айқай салды.

Дуалдары биік-биік салынған қорған ішінде бас қосқандар осы қаланың бетке ұстары мен атқа мінерлері еді. Меккеде хазірет Мұхаммед (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) өзін нәбимін деп жариялағалы бері халықтың оның айналасына жиналуы көңілдеріне жақпай, бұл мәселенің алдын алу үшін жиналған болатын. Бұл қаланың жұрты хазірет Мұхаммедті (саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) жаны жақсылыққа құштар абзал адам ретінде танып, біліп, құрметтегенімен, мына әрекеті Меккедегі

биліктің тізгінін ұстаған беделді қауымға түрпідей тиді. Өзіне ата-баба дінін аяққа салмау керек екенін құлаққағыс етіп, жасаған ескертуін шыбын қаққан құрлы көрмей, уағызын жалғастыра беруі алқалы қауымның шамына тиген. Шаңқай түстің қызуын да елеместен осында жиналуы, олардың бойын кернеген ашу мен ызаның әлегі еді. Оны ел ішін дүрліктіруші көп тентектің бірі деп ұғып, жөнге салуды ойластырған.

– Өзі ойлап тапқан сенімге тек өзі сеніп жүре берсе дауымыз жоқ, бірақ бұл аз уақыттың ішінде жұртты иіріп әкетіп, топ құрды. Жай сөзге, ескертуге көнбегені жанына жаза тілегені де! – деп біреу көсемсіп сөйледі.

– Ата-бабамыз табынған пұтты жоққа шығаруы – бізді жоққа шығаруы емес пе? – деп екінші біреу жалған намыстың жетегімен ызаланған болды.

– Ол «Алла өзіне арнап көктен кітап түсірді» дейді екен, онысын оқыған қауымы мына әлемді ұмытып, ұйып тыңдайды екен. Менің естігенім бойынша, онда «жер бетіндегі барлық адамның құқығы тең» деп жазылыпты. Сонда қалың жұрттың қалауы болған біз де бір, есіктегі құл мен күң де бір болғаны ма?! – деп күйінді тағы бір надан.

Мұн