Валеры Маракоў

Увосень

Непрыветнае неба увосень,

Хмары шэрыя нiзка бягуць.

Не пяе болей нiва калоссем…

Хто ж разгонiць у сэрцы тугу?

Хто аб радасцi скажа сягоння?

Аб ёй скажа нам сонца й вясна…

А цяпер пачарнеўшыя гонi

Не распаляць у сэрцы агня.

Рэчка люстраю б’ецца ў каменнi,

Ад зiмы белагрывай бяжыць.

Ў срэбралiтых бярозка праменнях —

Слёзы капаюць ў глыбу мяжы.

Не пяе болей нiва калоссем…

Хто ж разгонiць у сэрцы тугу?

Непрыветнае неба увосень,

Хмары шэрыя нiзка бягуць.